“De intensieve veehouderij komt de laatste tijd regelmatig minder positief in het nieuws. Met name schaalvergroting en de gevolgen die dat met zich mee zouden brengen, lijken daar de oorzaak van te zijn. Er zijn partijen die stellen dat het een keuze is van de agrariër. Ik ben het daar beperkt mee eens. De maatschappij stelt steeds strengere eisen waardoor de IV-sector via de politiek gedwongen wordt te investeren in zaken zoals luchtwassers. Hierdoor dient de sector weer te investeren in schaalvergroting om deze investeringen terug te verdienen. In de Tweede kamer wordt volop gediscussieerd over volksgezondheid en IV en mocht de Tweede kamer besluiten dat er een nieuwe generatie luchtwassers zou moeten komen die ook celresten etc. uit de lucht gaat filteren, dan zal deze nieuwe investeringsgolf leiden tot meer schaalvergroting. De maatschappij zelf is de drijvende kracht achter de schaalvergroting en daarom ben ik het met de voorzitter van de LLTB eens dat grenzen stellen aan grootte van bedrijven er toe leidt dat de IV-sector niet kan voldoen aan door de maatschappij opgelegde normen.

In veel sectoren kunnen ondernemers extra investeringen doorberekenen aan klanten. In veel sectoren van de agrarische sector kan dat niet. Enerzijds doordat het product een commodity is en/of het onderscheidend vermogen te beperkt is. Hierdoor ligt de marktmacht in de keten bij de supermarkten. Deze onevenwichtigheid in de keten alsmede de harde concurrentiestrijd tussen supermarkten leidt juist tot prijsdruk op commodity’s en producten met weinig onderscheidend vermogen. Dit is m.i. de tweede belangrijke reden die leidt tot schaalvergroting. Ook hier is dus de maatschappij (lees consument) de drijvende kracht.

De acties van Wakker Dier tegen plofkippen leiden er toe dat grote concerns zoals Unilever gedwongen worden om vlees in te kopen dat anders geproduceerd wordt. Ik weet niet hoe de sector het ervaart, maar ik vind het positief dat de acties zich richten op de consument en de partijen die via hun inkoopbeleid invloed hebben op productietechnieken. Juist Nederland met zijn State of the Art-techniek zou daar op in kunnen spelen, terwijl andere landen daartoe nog niet in staat zijn. Daardoor kan er ook een positief prijseffect ontstaan. Elk nadeel heeft zijn voordeel, zou Cruijff zeggen.

Aan de andere kant komt het minder positieve beeld niet alleen tot stand door externe krachten maar ook de IV-sector zelf. Een sector die intern gericht is, weinig open naar burgers en buitenlui en veel focus legt op techniek. Laten we eerlijk zijn: de IV-sector legt een claim op ons milieu en het is zaak dat dat minder wordt. Om dat te bereiken moet je ontwikkelingsruimte krijgen maar in de huidige maatschappij moet je die verdienen. Die moet de sector zelf verdienen: door extern gericht te worden, open/transparant, elkaar aanspreken op zaken die niet kunnen en zelf de lead nemen om zaken als antibotica-gebruik en ammoniak-uitstoot terug te dringen. Indien de sector dit echt serieus neemt, dan komt men zelf met voorstellen en wacht men niet af tot de overheid dit gaat afdwingen. Pas dan laat je zien dat je echt gemotiveerd bent om je License to Produce te verdienen.

De Innovatieagenda duurzame veehouderij is een goede stap, maar wat ik daar in mis is dat de sector de kar trekt. Ik bemerk dat men de bal bij de overheid neerlegt. Ik mis daarom de intrinsieke motivatie om te veranderen. Daarbij zie ik dat op lokaal niveau afwijkend gehandeld wordt t.o.v. de gemaakte afspraken in de Innovatieagenda.

De sector is economisch van belang. Ik wil mij daar voor inzetten. Echter de sector dient intrinsiek gemotiveerd te zijn om te gaan veranderen. Zo niet, dan is het trekken aan een dood paard en dat is voor mij weinig zinvol. Ik daag de sector van boven tot onder uit om eensgezind en met oprechte motivatie de uitdagingen van deze tijd aan te gaan. Tot slot vind ik het jammer dat de ketenpartijen in deze discussie onzichtbaar voor de maatschappij acteren. Voor al de agrariër is de kop van jut. De hele verzameling van erfbetreders (van adviseurs tot leveranciers) dient veel meer samen te werken aan de gezamenlijke toekomst. Ik ben benieuwd!!“

(Bron: Website "Zo ziet Limburg Dieren" van de LLTB.