Op de Veluwe worden vijfduizend wilde varkens afgeschoten. Dat noemen ze ‘arresteren’. Vandaag lezen we in de Volkskrant over stallen met negentigduizend varkens. Die moeten allemaal dood. Hoe zou je dat in één werkwoord moeten vatten?

Overijssel wil slechts megastallen van twintigduizend stuks. Het gaat om de plaatsen Twenterand, Ommen, Hellendoorn, Wierden, Raalte en Olst-Wijhe. Eén van de varkensboeren, Jan Schuttert, zegt na de ontstane commotie onder omwonenden: ‘Wie heeft er last van een megastal?’

Een beetje veel geknor, hè?

Schuttert, schitterend: ‘Wat is veel? Een haar op mijn hoofd is niet veel, een haar in de soep wel.’

Hij bezit drie stallen met vijfduizend fokzeugen en biggen en wil naar de twintigduizend. Tegenstanders vinden dat megastallen op agroparken thuishoren. Puur nimbygedrag (not in my backyard) volgens Schuttert.
Jan geeft zijn varkens een ketting om mee te spelen. Hij haat agroparken: ‘Ik wil bij mijn varkens wonen.’

Varkensboeren zijn fijne mensen. Ik bedoel dat niet ironisch. Ze zijn een volstrekt onschuldig product van de economie, consumptie en vraag naar meer. Maar mij dansen de namen Wierden, Raalte, Ommen en Hellendoorn door het hoofd. Als kind ging je er op vakantie. Nijverdal. Holterberg! Daar moet je geen varkensstallen omheen bouwen, maar uitspanningen met terrassen en huisjes waar je pannenkoeken eten kunt terwijl een herder met zijn kudde schapen voorbij waaiert.

Ik zal niet meer in de buurt op vakantie gaan wanneer de varkens er met tienduizenden tegelijk worden opgeborgen.
Varkensboeren zijn fijne mensen. Ik bedoel dat niet ironisch.
Het idee, zeg. Een megastal betekent transportoverlast. Bloedzenuwachtige varkens worden op elkaar gepropt over de Overijsselse landweggetjes naar de slachthuizen vervoerd. In de omgeving van de uitgestrekte opbergschuren stinkt de varkensstank.

De gemeente Twenterand heeft de megastallen na initiatieven van de Stichting Vroomshoop en Omgeving geen Mesthoop, weggestemd. Waarschijnlijk zal de provincie dat besluit terugdraaien, hoewel Statenlid Tiem van Dalfsen (PvdA) in NRC Handelsblad zegt: ‘Dit soort bedrijven heeft niets meer met intensieve veehouderij te maken. Ze zijn niet grondgebonden, ze hebben geen relatie meer met een familiebedrijf. Je kunt ze net zo goed op pontons in zee laten drijven.’

Sinds dat bericht dansen er in mijn hoofd tienduizenden varkens op pontons die op zee richting Nijverdal varen. Een lol dat ze hebben.

Met een aantal gigawindmolenparken in de Noordzee erbij hebben we een nieuw toeristisch landschap in handen dat de winst van de megavarkens zelf ruimschoots overtreft.

(Bron: Volkskrant, Jan Mulder, 26-6-'08)